Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψυχοφθόρο από το να κλείνεις τις βαλίτσες σου και να επιστρέφεις στην Αθήνα τέλη Αυγούστου για εξεταστική, μετά από ένα έξαλλο καλοκαίρι. Μάλιστα, το πολύωρο ταξίδι με τα ΚΤΕΛ είναι τόσο βαρετό που τα τελευταία χρόνια επιλέγω το μεταμεσονύκτιο δρομολόγιο, προκειμένου να κοιμάμαι στη διαδρομή και να κάνω πιο ομαλή την επιστροφή. Οι δύο τύποι με τα backpacks στην πλάτη και την άγνωστη διάλεκτο, περιμένοντας το λεωφορείο, έχουν eρεθίσει την περιέργειά μου πολύ πριν μπούμε μέσα για να ξεκινήσει το ταξίδι - και πάνω που έχω κάνει τα resolutions της νέας σεζόν και έχω πάρει απόφαση ότι «όσο φάσωσες-φάσωσες δεξιά κι αριστερά όλο το καλοκαίρι και πλέον θα "σοβαρευτείς", γιατί έρχεται η εποχή του "παπλώματος" και σου αρέσει να... ζευγαρώνεις». Να όμως, ξάφνου, μερικές καστανόξανθες μπούκλες σου υπενθυμίζουν ότι τέτοιου είδους resolutions μάλλον ξεχνιούνται πιο γρήγορα και από το «από Δευτέρα δίαιτα», που είναι αμέσως πιο κάτω στη λίστα. Για καλή μου τύχη το ΚΤΕΛ είναι σχετικά άδειο. Στις διπλές θέσεις κάθομαι μόνη μου και απέναντί μου έρχονται και κάθονται οι δύο τύποι. Μιλάνε με βαριά προφορά και δεν μπορώ να ξεχωρίσω την εθνικότητά τους. Ο οδηγός βάζει πρώτη, τα φώτα χαμηλώνουν και ένας-ένας αρχίζουμε να κοιμόμαστε. Εγώ έχω εκμεταλλευτεί το ότι έχω δυο θέσεις για την πάρτη μου και ξαπλώνω όπως-όπως στις καρέκλες, με την πλάτη μου στο τζάμι και τα πόδια μου ακουμπισμένα στο κάθισμα που επικοινωνεί με τον διάδρομο. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο τύπος με τις μπούκλες απέναντί μου με ξυπνά στην προσπάθειά του να στερεώσει τα πόδια του στο πλάι της καρέκλας μου, πράγμα το οποίο δείχνει να τον παιδεύει ιδιαίτερα. «Μπορείς να ακουμπήσεις τα πόδια σου πάνω στο κάθισμα, δεν με ενοχλείς», του λέω ψιθυριστά στα αγγλικά, για να μου απαντήσει «ευχαριστώ» με ένα τέτοιο χαμόγελο που ήταν αρκετό να μου ξυπνήσει ό,τι σeξουαλική φαvτασίωση είχα ανέκαθεν μέσα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
| Σας άρεσε; Πατήστε... |
|---|
loading...